Monthly Archives: June 2009

    Talents, dreams and hope!   After watching the singing of Susan Boyle in Britains got talent 2009 and a magnificent dancing of a Thai lady who just recognized her dancing talent at the age of 50’s, these shows … Continue reading →

    The Vicious Cycle of Nagging Nagging can become a vicious cycle. The more you nag, the more your mate avoids you or withdraws both emotionally and physically from you, so the more you nag. Is this really how … Continue reading →

    Some people have a job in the church others involve themselves in ministry. บางคนทำงานที่คริสตจักร ขณะที่บางคนเข้าไปมีส่วนในงานรับใช้ What’s the difference? สองอย่างนี้แตกต่างกันตรงไหน If you are doing in just because no one else will, it’s a job. หากคุณทำสิ่งนั้นเพียงเพราะไม่มีคนทำ มันก็เป็นแค่งานอย่างหนึ่ง If you are … Continue reading →

  แล้วชีวิตก็มาพานพบคนใจร้ายอีกครั้งหนึ่งที่ชนแล้วหนี วันนั้นฝนตกหนัก เราขับรถจากมอออกลับมาทางเส้นสะเดา ถนนที่มีแต่สิบล้อและรถพ่วงขนของไปมาเลเซียมากมาย เพื่อนก็เตือนแล้วว่าขับรถเส้นนี้ให้ระวังอุบัติเหตุ ซึ่งเราคิดว่าคงไม่มีอะไร ปกติเราก็ขับคลานจะเป็นเต่าอยู่แล้ว ตอนนั้นเราแวะซื้อของที่หน้าตลาดบ้านพรุก็เตรียมออกเลนส์ขวา พอไฟเขียวปุ๊บเราก็คืบคลานออกไป แต่รถพ่วงที่อยู่ด้านขวากลับไม่ยอมให้เราออก คนขับเจตนาเฉี่ยวชนเข้าประตูหลังเสียงดังจนเราคิดว่ารถเราหมดสภาพแล้ว แต่คนขับก็ไม่ได้สนใจจะจอดดู เราจึงขับไล่ตามไปดักข้างหน้าแล้วเปิดไฟจอดข้างทาง คิดว่าเขาจะจอดรถมาคุยก็เปล่าอีก เราโทรไป 191 ตั้งนานก็ไม่มีคนรับ เราเลยไปขอเบอร์สถานีตำรวจทุ่งลุงโทรไปก็ต้องรอนานอีก ก็ยังดีที่มีคนรับ แต่คนรับสายก็ไม่ได้ตั้งด่านสกัดรถคันนั้นให้ กลับให้ไปแจ้งความที่สถานี เราก็ต้องลากคนป่วยที่แสนจะอิดโรยไปกะเราที่สถานีด้วย จนหลายวันหลังจากเรากลับมาถึงภูเก็ตแล้ว ทางสถานีตำรวจก็โทรมาบอกว่าเราให้เบอร์ทะเบียนรถพ่วงผิด ทางขนส่งจึงเช็ครถให้ไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เจออุบัติเหตุแบบนี้ ก็ยังดีที่ไม่มีใครบาดเจ็บและรถก็ไม่ได้เสียหายมากมาย ตลอดเวลาที่ขับรถเราจะอธิษฐานขอไม่ให้ขับรถไปชนคนอื่นบาดเจ็บ เราเคยขับเหยียบเท้าคนขี่มอเตอร์ไซค์ที่จอดไฟแดงอยู่ ก็รีบขอโทษเขา ดีที่เขาใส่รองเท้าผ้าใบเลยโดนเฉียดๆ นอกนั้นแม้ภูเก็ตจะมีอุบัติเหตุบ่อยแค่ไหน รถของเราก็ปลอดภัยเสมอ   

 “เมื่อชีวิตเห็นแต่ปัญหา นั่นหมายความว่าสายตาคุณไม่ได้เพ่งมองที่พระเจ้า” ซินดี้     พันวันของเราคือหนึ่งวันของพระเจ้า หลายๆ ครั้งพระเจ้าก็ปล่อยให้เรารอ ร้อ รอ บางครั้งพระองค์ก็ไม่ตอบคำอธิษฐานซักที ทั้งที่อธิษฐานมาเนิ่นนาน ยิ่งมองดูคนอื่นยิ่งเกิดการเปรียบเทียบ เขาไม่เชื่อพระเจ้าเร้ยยยยยย แต่ทำไมชีวิตของเขาสมบูรณ์พูนสุขขนาดนั้น ซื้อเสื้อผ้าก็ไม่ต้องดูป้ายราคา อยากไปเที่ยวไหนก็สมใจนึกทุกอย่าง สามีก็แสนขยันหาเงินมาให้ใช้ งานการไม่ต้องทำก็มีแจ๋วบริการตลอด ยิ่งเปรียบเทียบก็ยิ่งน้อยใจ มารซาตานก็ยิ่งเล่นเกมกับความคิดใหญ่เลย ใช่แล้วพระเจ้าไม่ดีอย่างงั้น อย่างนี้ บราๆๆๆๆ มันคงหัวเราะพุงกระเพื่อมที่ลูกพระเจ้าหลงกลมาร และเลือกที่จะบ่นว่าพระเจ้า ลืมไปว่าพระเจ้าจะให้ทุกอย่างเกิดเป็นผลดีสำหรับผู้ที่รักพระองค์ แม้ตอนนี้เรามองไม่เห็นเลยว่าเรื่องร้ายๆ จะกลายเป็นดีได้อย่างไร เรื่องของนาโอมีเป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดเจนเรื่องการอดทนรอเวลาพระเจ้าแล้วท่านจะได้อิ่มด้วยของดี ตอนเริ่มเรื่องนั้นชีวิตของนางรันทดสุดๆ หนีความกันดารไปอยู่ต่างแดนว่าลำบากลำบนแล้ว สามีและลูกชายก็มาตายจากอีก ชีวิตของนางไม่เหลืออะไรให้หวังอีกแล้ว แต่ในความโชคร้ายทั้งหลาย แสงสว่างก็ส่องเข้ามาในชีวิตนางอีกครั้งเมื่อลูกสะใภ้คนหนึ่งชื่อรูธตัดสินใจกลับบ้านเกิดกับนาง ภายหลังรูธได้แต่งงานกับโบอาสมีลูกๆ หลานๆ เป็นกษัตริย์เดวิดและพระเยซูที่เรารู้จักดี ในที่สุดพระเจ้าก็ทดแทนปีที่สูญเสียกลับมาให้อย่างเต็มที่ … Continue reading →

      หลังจากเคมีบำบัดแล้ว เม็ดเลือดขาวของคนไข้กระโดดจากห้าพันเหลือสองพัน ภูมิต้านทานก็ลดต่ำลงมาก ครอบครัวก็ต้องดูแลความสะอาดให้ดีแบบไข่ในหิน โดยเฉพาะห้ามคนไข้เข้าใกล้สัตว์เลี้ยงหน้าขน งานนี้เจ้าอ้วนโดนเต็มๆ เพราะต้องเอาไปให้คนรักสัตว์เลี้ยงแทน คนที่พาไปบอกว่าเจ้าอ้วนเกาะเบาะแน่นไม่ยอมลงจากรถ และมันหวงตัวมาก ไม่ยอมให้เจ้าของใหม่ถูกตัว ถ้าอ้วนเป็นมนุษย์มันคงคิดมากน่าดู เกิดมาได้เดือนเดียวแม่อ้วนก็ตายจาก พออยู่กับพ่อดีๆ ครบหนึ่งปี พ่อก็ล้มป่วยลงจนอ้วนต้องระเห็จไปอยู่กับคนอื่น เห็นว่าอ้วนไปได้ดี มีอาหารหรูๆ กิน มีหมาสาวหนึ่งตัวเลี้ยงเป็นเพื่อนกันก็สบายใจ อยากตามไปเยี่ยมก็โดนห้ามว่ากลัวเจ้าอ้วนวิ่งตามกลับบ้าน วันนี้เจอเบบี้เห็บหนึ่งตัวไต่อยู่ทั้งที่อ้วนจากไปได้เดือนนึงละ คิดว่าอ้วนคงทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า หรือทิ้งเห็บคู่กายไว้เซย์ฮัลโล เวลาพ่อกลับมาบ้านจะได้คิดถึงครั้งหนึ่งเราเคยไปวิ่งด้วยกันทุกเย็นๆ    

    เจอจริงหรือ??? ฟังเพลงนี้ที่ชอบร้องในงานแต่งงานแล้วเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะหลังจากนั้นไม่นานทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็มักจะมาออกข่าวว่าเราต้องแยกทางกันเพราะ….. (ร้อยแปดเหตุผลไม่ซ้ำกัน) อาจารย์ที่สอนเราเรื่องครอบครัวบอกว่าปัญหาทั้งหลายทั้งปวงเกิดขึ้นเพราะต่างฝ่ายต่างคาดหวังไว้เกินความจริง เลิศเลอเพอร์เฟ็คมากเกินไป ฝ่ายหญิงก็อาจฝันหวานว่าเขาคนนั้นต้องรักเราไปจนแก่เหนียงยาน ปกป้องเราได้ เป็นผู้นำหาเลี้ยงครอบครัว ช่วยเลี้ยงลูกและแบ่งเบางานบ้านได้ แต่พออยู่กันไปสักพัก ความจริงปรากฏว่าเจ้าชายกลายเป็นอสูรทันทีที่ออกจากที่ทำงานมาถึงบ้าน ตามทฤษฎีบอกว่าชายนั้นดึงดูดใจด้วยสรีระของหญิงเป็นอันดับแรก เรื่องความรัก ความดีและความขยันขันแข็งของเจ้าหล่อนเป็นอันดับรองๆ ชายหย่าเพราะฝ่ายหญิงไม่รู้จักรักษาทรวดทรงของตนเองจริงเป็นเหตุผลข้อหาต้นๆ ที่ยัดเยียดให้ฝ่ายหญิงเสมอ                 พระเจ้าสร้างให้เพศหญิงมีความอดทนเป็นเลิศ จะหย่าเหรอ… อดทนซักพัก สงสารลูกยังเล็ก ต่อมา…อืม ให้ลูกเรียนจบก่อนดีกว่า ไม่อยากให้ลูกมาคิดมากเรื่องพ่อแม่ตอนนี้ พอลูกจบ.. สามีก็เริ่มป่วยกะเสาะกะแสะเป็นธรรมดาตามประสาหนุ่มใหญ่วัยทองทั่วๆ ไป เอ้อ…เลิกตอนนี้แล้วใครจะดูแลตาแก่เนี่ยหล่ะ สรุปแล้วก็ทนต่อไปจนกว่าจะตายจากกันนะแหละ ตอนพระเจ้าสร้างผู้หญิงนั้นทรงให้อุ้งเชิงกรานที่ใหญ่พอสำหรับโอบอุ้มเด็กๆ (บางคนก็ออกมาเป็นชุด 3-4 คน) ไว้ตลอดเก้าเดือน (ขณะที่เชิงกรานชายนั้นเล็กนิดเดียว) มีสองเต้าที่มีน้ำนมให้ลูกกินได้อีกเป็นปี หลังจากงานนอกบ้าน … Continue reading →